Lieve bloglezers,

1 jaar, 12 maanden, 365 dagen, 52 weken en 42193 woorden. Het is onbeschrijflijk. Wat heb ik veel gezien en gedaan dit jaar. Veel mensen ontmoet, nieuwe vrienden gemaakt, nieuwe herinneringen gecreëerd, ik ben gegroeid (nee niet in de lengte dat is wel eens klaar.) heb mogen zorgen voor 8 geweldige kids, kunnen proeven van de Australische cultuur, ik ben deel uit gaan maken van een geweldige familie en heb er een derde thuis bij gekregen. Australië.
Ben ik er klaar voor om naar huis te gaan? Nee, eigenlijk niet. Er is nog zoveel te doen en te zien, zoveel nieuwe mensen om te leren kennen. Kom ik terug naar Australië? ZEKER WEL!

Als je begint aan een au pair avontuur heb je wat verwachtingen, het is geen goed idee, maar iedereen verwacht er toch wel iets van. Ik heb ups en downs gehad, dingen meegemaakt die ik liever anders had zien gaan maar ook dingen meegemaakt die ik nooit verwacht had en het daarom nog zo veel leuker maakte! Ik heb vrienden voor het leven gemaakt, een reismaatje die mijn reis zoveel leuker heeft gemaakt (Yes Danielle, deze is voor jou!) Maar daarnaast ook acht hele lieve kleine vriendjes, vriendjes die mij zoveel meer hebben geleerd en zoveel voor mij hebben betekend.
Als au pair bouw je een band op met alle kinderen waar je voor zorgt, wat zoveel verder gaat dan een normale oppasrelatie, ofcourse soms ben je de ‘meanie’ maar vaak genoeg is er ook ruimte voor een knuffel en liefde, maar ik had nooit verwacht dat de kids zo veel voor mij zouden betekenen. Dat ik trots zou zijn op de eerste stapjes, super bezorgd als er iemand ziek was, teleurgesteld als iets niet lukte, 24/7 draaide het om de allerliefste wezentjes die er bestaan. Je bent nooit vrij als een au pair, natuurlijk je kan even op stap gaan of op je kamer gaan je eigen ding doen, maar je laat het nooit achter je om zes uur ’s avonds. Je kan alleen maar zeggen; ga maar naar papa of mama, maar doe je dat? Je zit daarna gewoon weer met ze aan de eettafel voor diner, ze sturen je daarna weg van de bank omdat hun een tvshow willen kijken, of vragen om ’s avonds toch even bij jou te blijven omdat ze geen zin hebben om met papa en mama mee te gaan. Maar als au pair draait het na 1, 4 of 5 maanden niet meer om de kinderen en draag je ze over aan de volgende au pair, de volgende waarmee ze leuke dingen gaan doen, de volgende die ze van de bank wegsturen en dat is lastig. Want zullen ze mij wel onthouden? Zouden ze de andere leuker vinden? Zou ik het wel goed genoeg gedaan hebben? Natuurlijk sommige zijn jong en ik zal alleen voortleven in herinneringen, maar degene die oud genoeg zijn? Maar dit is het au pair leven, voor jou gaan de kindjes zo veel beteken, maar wat beteken je voor hun?
Gelukkig zijn er de ouders, de ouders die jouw herinnering levend zullen houden, door de foto’s en de weet je nog’s? En kan je als au pair alleen maar hopen dat je replacement net zo leuk is als jou, het net zo goed gaat proberen te doen als jou, want je wil het beste voor je kinderen. En een goede vervanging, dat is het beste voor ze, iemand waar ze zich vertrouwd en veilig bij voelen. Iemand waar ze zichzelf zullen zijn.

Aan iedereen die nadenkt over een au pair avontuur, of een buitenland avontuur in het algemeen. DOEN! Het is het allemaal waard.
Aan iedereen die in de voorbereidingen zit voor hun buiteland avontuur. GEWELDIG! Enjoy, probeer nieuwe dingen, zeg overal ja op, stap uit die comfortzone. Ik ben jaloers dat jij nu gaat en ik klaar ben.
Alhoewel klaar? Ik geloof niet dat dit de allerlaatste blog is, er is nog zo veel meer te zien en te doen op de wereld en laten we hopen dat ik de kans krijg om het te zien en te doen. Dan komt er weer een nieuwe blog online, verhalen over mijn nieuwe avontuur. Misschien tot dan!

Dankjewel lieve bloglezers, voor het lezen, het meeleven, alle berichtjes die ik kreeg, dankjewel voor het volgen, de interesse en de liefde die ik van jullie kreeg.

Dikke kus,
Nina.

~It’s the last blank page of 365 page book, I wrote a good one~